Οι πρόσφυγες μιλούν έντονα για τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουν στο νεοσύστατο κέντρο υποδοχής κοντά στην Κόρινθο που λειτούργησε μετά τις εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης τον περασμένο Αύγουστο. Στα μέσα Οκτωβρίου οπόταν διεξήχθη η έρευνα της Υποστήριξης προσφύγων στο Αιγαίο (RSA) ο πληθυσμός του κέντρου ανερχόταν σε περισσότερα από 600 άτομα. Πρόκειται ιδίως για δεκάδες οικογένειες με παιδιά που μεταφέρθηκαν εκεί στα μέσα Σεπτεμβρίου μετά την εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων προσφύγων στο κέντρο της Αθήνας αλλά και για ιδιαίτερα ευάλωτους αιτούντες άσυλο που μεταφέρθηκαν από τα υπερπληθή hotspots στα νησιά του Αιγαίου. Η Υποστήριξη προσφύγων στο Αιγαίο μίλησε με δέκα οικογένειες προσφύγων[1] που ζουν στο κέντρο, ανάμεσα τους έγκυες γυναίκες και άτομα με νοσήματα ψυχικής υγείας ή χρόνιες παθήσεις αλλά και γονείς με μικρά παιδιά ή/και βρέφη. Περιγράφουν πολύ φτωχές και επισφαλείς συνθήκες υποδοχής. Δεδομένου ότι η περίοδος παραμονής τους στο κέντρο είναι ασαφής καθώς αυτό έχει μεταβατικό χαρακτήρα, βρίσκονται σε μία μετέωρη κατάσταση.
Το νέο κέντρο προσφύγων άρχισε να λειτουργεί στις 13 Σεπτεμβρίου 2019, όπως είχε ανακοινωθεί στα τέλη Αυγούστου από την πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση. Το κέντρο στεγάζεται στο χώρο του πρώην στρατοπέδου της Κορίνθου και η επίσημη χωρητικότητα του ανέρχεται σε 672 άτομα. Το κέντρο διοικείται από τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης (IOM), ενώ – όπως και η πλειοψηφία των κέντρων προσφύγων στην ηπειρωτική χώρα – δεν έχει επίσημη νομική υπόσταση. Στην πράξη, χρησιμοποιείται ως χώρος διέλευσης από όπου οι αιτούντες άσυλο διανέμονται σε άλλες περιοχές της ηπειρωτικής χώρας ή σε διαμερίσματα του προγράμματος ΕΣΤΙΑ.
Ένα κέντρο υποδοχής που δεν είναι έτοιμο να λειτουργήσει και βρίσκεται μακριά από τις βασικές υπηρεσίες
Στις αρχές Σεπτεμβρίου, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κατά τη διάρκεια συνάντησης του με τον δήμαρχο της Κορίνθου και άλλες τοπικές Αρχές, ανακοίνωσε τη μεταφορά αφγανικών οικογενειών από τα νησιά στο στρατόπεδο της Κορίνθου προκειμένου να αποσυμφορηθούν τα hotspots. Ανακοίνωσε ταυτόχρονα την ίδρυση κλινικής μέσα στο κέντρο. Μέχρι σήμερα ωστόσο, όσοι διαμένουν στο κέντρο, συμπεριλαμβανομένων εγκύων, γονέων με βρέφη και ασθενών, περιγράφουν πως αναγκάστηκαν να αναζητήσουν ιατρική βοήθεια έξω από τον καταυλισμό, συχνά χωρίς την συνδρομή διερμηνέα. Το τοπικό νοσοκομείο απέχει 2,5 χιλιόμετρα και οι πιο εξειδικευμένες κλινικές, όπως η παιδιατρική κλινική, βρίσκονται στην Αθήνα ή την Πάτρα. Και οι δύο πόλεις βρίσκονται σε απόσταση μεγαλύτερη των 100 χιλιομέτρων και οι πρόσφυγες ενδέχεται να μην μπορούν να καλύψουν τα έξοδα μετάβασης[2]. Αυτό έχει ως συνέπεια κάποιοι να μην έχουν λάβει την δέουσα θεραπεία. Για όσους δεν διαθέτουν αριθμό μητρώου κοινωνικής ασφάλισης (ΑΜΚΑ), η πρόσβαση στη δωρεάν δημόσια υγειονομική περίθαλψη και τα φάρμακα είναι ιδιαίτερα δύσκολη λόγω των σοβαρών γραφειοκρατικών εμποδίων που αυξήθηκαν μετά την ανάκληση σχετικής εγκυκλίου από τον Υπουργό Εργασίας τον Ιούλιο του 2019. Το ίδιο δύσκολη είναι και η πρόσβαση σε άλλες κρίσιμες υπηρεσίες όπως το Περιφερειακό Γραφείο Ασύλου της Πάτρας ή της Αθήνας λόγω της απόστασης και των εξόδων μετάβασης που απαιτούνται.
Ο Ibrahim και η Azra * είναι από τη Συρία. Η Azra ήταν σε κατάσταση προχωρημένης εγκυμοσύνης στο δεύτερο παιδί τους όταν η οικογένεια μεταφέρθηκε από την Λέρο στο κέντρο της Κορίνθου. Η οικογένεια δεν έχει AMKA και η Azra * γέννησε τον γιο τους λίγες μέρες πριν την επίσκεψή μας. Μιλήσαμε με την Azra * που βρισκόταν σε νοσοκομείο στην Αθήνα επειδή το μωρό της γεννήθηκε πρόωρα και έπρεπε να παραμείνει εκεί. Η Azra * δήλωσε: “Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες από τότε που μας μετέφεραν στην Κόρινθο. Από τη στιγμή που φτάσαμε, δεν ήμουν σε θέση να δω έναν γιατρό. Τότε ξαφνικά ένιωσα δυνατό πόνο ενώ δεν ήταν η ώρα μου. Ο άνδρας μου αναζήτησε βοήθεια. Το ασθενοφόρο ήρθε μετά από μία ώρα και με μετέφερε στο τοπικό νοσοκομείο, αλλά το μωρό μου δεν ήταν καλά, και μας μετέφεραν στην Αθήνα. Μετά τη γέννα, το μωρό μου μπήκε σε θερμοκοιτίδα γιατί ήταν άρρωστο. Δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα … γιατί μου είχαν κάνει καισαρική…γιατί το μωρό μας γεννήθηκε πρόωρα… τι πρόβλημα υγείας έχει. Δεν καταλάβαμε καν το όνομα του νοσοκομείου. Ο άνδρας μου δεν μπορούσε να μας επισκεφτεί. Δεν έχουμε χρήματα. Με άφησαν να φύγω από την μαιευτική κλινική, την Κυριακή. Βρισκόμουν σε μια πόλη που δεν ήξερα και μακριά από το κέντρο προσφύγων που μέναμε. Το μωρό μου έπρεπε να παραμείνει στο νοσοκομείο. Πήρα μια συνταγή και έπρεπε να πληρώσω για τα φάρμακα … Δεν έχω καταχωρίσει ακόμη τη γέννηση του μωρού μου. Τι πρέπει να κάνω; Πώς θα επισκεφθώ τώρα το μωρό μου; Πώς θα του δώσω γάλα;
Ο Abu Ammar * είναι επίσης από τη Συρία και ζει στο κέντρο προσφύγων με τη σύζυγο και τα τρία μικρά παιδιά τους. Η οικογένεια μεταφέρθηκε από τη Σάμο. Ο Abu Ammar* τραυματίστηκε από σφαίρες κατά τη διάρκεια σύγκρουσης στη χώρα του. Ένα από τα παιδιά πάσχει από νευρολογικό πρόβλημα: “Από τότε που φτάσαμε στην Ελλάδα (η κατάσταση του αγοριού μας) χειροτερεύει. Αρχικά, ζούσαμε για ενάμιση μήνα σε μια μικρή σκηνή στη Σάμο. Τώρα είμαστε κοντά ένα μήνα στην Κόρινθο. Τα παιδιά μου κλαίνε όλη την ώρα. Ζητήσαμε άσυλο, αλλά δεν έχουμε AMKA. Ο συνεχής θόρυβος επηρεάζει πολύ το άρρωστο τρίχρονο παιδί μας. Κάθε 4-5 ημέρες παθαίνει κρίση. Στη Σάμο, ο γιατρός είπε ότι έπρεπε να εξεταστεί επειγόντως από εξειδικευμένο παιδίατρο στην Αθήνα. Μου είπαν ότι το επόμενο ραντεβού ίσως είναι σε έξι μήνες. Δεν έχουμε χρήματα για να πάμε στην Αθήνα σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Και δεν μπορούμε να απομακρυνθούμε από εδώ για να μην χάσουμε την μεταφορά μας κάπου αλλού.”
“Ακούστε το κλάμα και φανταστείτε να ζείτε σε συνθήκες με συνεχή θόρυβο.”
Ανασφάλεια και θόρυβος : 14 οικογένειες που ζουν μαζί σε μία μεγάλη σκηνή (rub-Hall)
Το κέντρο προσφύγων σήμερα αποτελείται από 12 μεγάλες σκηνές (rub hall) που χωρίζονται σε 14 δωμάτια με λεπτό ξύλινο τοίχο που δεν φθάνει ως την οροφή. Όσοι ρωτήθηκαν μας είπαν ότι τα δωμάτια είναι επιπλωμένα με κουκέτες και ντουλάπια, δεν προστατεύονται από τις καιρικές συνθήκες και ότι υπάρχει έλλειψη από κουβέρτες και ιματισμό για να προστατευθούν από το κρύο. Ανέφεραν επίσης προβλήματα με την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος με αποτέλεσμα συχνές διακοπές και μόνιμο θόρυβο μέσα στις σκηνές. Όλοι οι πρόσφυγες περιέγραψαν επίσης το φαγητό ως κακής ποιότητας. Τα ντους και οι βρύσες είναι κοντά στην είσοδο του καταυλισμού και οι ερωτηθέντες μας είπαν ότι παρέχεται μόνο κρύο νερό. Πολλές μητέρες ανέφεραν ότι πρέπει να ζεσταίνουν το νερό στο δωμάτιό τους και να πλένουν τα μωρά και τα νήπια έξω από τις σκηνές. Περιέγραψαν επίσης πολύ βρώμικες τουαλέτες.
Η Arezu * είναι από το Αφγανιστάν και ζει στο κέντρο μαζί με το σύζυγό της και τρία μικρά παιδιά. Η οικογένεια έλαβε καθεστώς διεθνούς προστασίας στη Λέσβο. Μας είπε: “Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο στη Μόρια μας έφεραν σε ένα μέρος μακριά από τα πάντα. Υπάρχουν μόνο σκηνές όπου στοιβάζουν ανθρώπους πολύ πιεσμένους ψυχολογικά από διάφορες αιτίες. Δεν μπορώ να κοιμηθώ από την ένταση. Το ρεύμα κόβεται και επανέρχεται μέσα σε λίγα λεπτά, όλη την ημέρα, κάθε μέρα. … Δεν υπάρχει ποτέ ησυχία. Ακούς παιδιά να κλαίνε, καυγάδες, ανθρώπους να μιλούν ή να φωνάζουν όλη τη νύχτα …”
Οι τσακωμοί, οι εντάσεις και οι συνθήκες διαμονής προκαλούν ανασφάλεια στους διαμένοντες στο κέντρο. Οι γυναίκες και τα κορίτσια ιδιαίτερα, περιγράφουν ότι αισθάνονται ανασφαλείς να βγουν από τα δωμάτιά τους.
Η Mariam * είναι από το Αφγανιστάν και ζει στο κέντρο μαζί με τον σύζυγό της, δύο έφηβες κόρες και μία 19χρονη. Η οικογένεια μεταφέρθηκε εκεί από τη Σάμο. Μας δήλωσε: “Μερικές φορές μπορεί κανείς να φάει (το φαγητό), μερικές φορές όχι. Οι πιο πολλοί καυγάδες γίνονται στην αναμονή για το φαγητό. Δεν αισθανόμαστε ασφαλείς εδώ. Τις προάλλες, ο γείτονάς μου ζήτησε το κλειδί μου για να ανοίξει την πόρτα του. Τα έχασα με την ιδέα του και του είπα ότι αυτό είναι το δικό μας κλειδί και έτσι δεν μπορεί να ανοίξει την πόρτα του. Γέλασε και απάντησε, ότι τα κλειδιά ταιριάζουν σε όλες τις πόρτες. Τώρα, αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να αφήνω το κλειδί πίσω από την πόρτα για να είμαι βέβαιη ότι δεν μπορεί κάποιος άλλος να μπει όταν είμαι μέσα… κι ακόμα ο καθένας μπορεί να πηδήσει πάνω από τους τοίχους από τα γειτονικά δωμάτια ή το διάδρομο. Οι κόρες μου είναι μικρές. Ήρθα στην Ευρώπη για να τις προστατεύσω από τον καταναγκασμό και τη βία. Τώρα πρέπει να τις προστατεύσω και πάλι. Δεν κοιμάμαι τη νύχτα, αλλά κάθομαι στο κρεβάτι μου και προσέχω τον τοίχο για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα μπει κάποιος για να τους κάνει κακό.”
Διαμαρτυρίες και συγκρούσεις ξεσπούν κατά τις πρώτες εβδομάδες εγκατάστασης
Στις 4 Οκτωβρίου, οι πρόσφυγες διαμαρτυρήθηκαν για τις συνθήκες διαβίωσης στο κέντρο, εστιάζοντας στην κακή ποιότητα του φαγητού, την έλλειψη ιατρών και ζητώντας πρόσβαση στην εκπαίδευση και σε κατοικίες για όλους. Έξι ημέρες αργότερα ξέσπασε μια διαμάχη στη γραμμή για το φαγητό κατά την οποία τρία άτομα τραυματίστηκαν και κατέληξαν στο νοσοκομείο και δύο συνελήφθησαν. Τα μέλη της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης για τους Πρόσφυγες στην Κόρινθο έχουν καταγγείλει τις συνθήκες στο κέντρο και προσπαθούν να δημιουργήσουν δομές υποστήριξης στην τοπική κοινωνία.
Συνεχής η εναλλαγή μικτών πληθυσμών
Στο κέντρο ζουν άνθρωποι με διάφορες εθνικότητες : Αφγανοί, Κονγκολέζοι, Σύροι, Ιρακινοί, Αλγερινοί και πολλοί άλλοι. Οι περισσότεροι είναι αιτούντες άσυλο, αλλά υπάρχουν και πρόσφατα αναγνωρισμένοι πρόσφυγες. Για όσο χρονικό διάστημα βρίσκονται στην Κόρινθο για εκείνους που μεταφέρθηκαν από τα νησιά, υπεύθυνο είναι το γραφείο Ασύλου στην Πάτρα – μέχρι να μεταφερθούν κάπου αλλού.
Θα μπορούσε κάποιος να διακρίνει όσους κατοικούν στο κέντρο σε δύο κατηγορίες: εκείνους που απομακρύνθηκαν χωρίς τη θέλησή τους από το κέντρο της Αθήνας όπου ζούσαν σε καταλήψεις προσφύγων και σε ευάλωτους που έχουν μεταφερθεί από τα νησιά στην ηπειρωτική χώρα. Υπάρχει επίσης ένας ασαφής αριθμός ανεπίσημα διαμενόντων που μπήκαν στο κέντρο αυτοβούλως. Οι περισσότεροι από αυτούς κατέχουν μόνο σημείωμα της αστυνομίας και έχουν πρόσφατα φθάσει από τα χερσαία σύνορα χωρίς να έχουν καταφέρει ακόμη να υποβάλουν αίτηση ασύλου. Ανάλογα με τη νομική κατάσταση τους, ορισμένοι διαθέτουν κάρτες για μετρητά χρήματα (cash cards), ενώ άλλοι όχι. Κάθε εβδομάδα φτάνουν από τα νησιά καινούριοι ενώ κάποιοι μεταφέρονται σε άλλο κέντρο στην ηπειρωτική Ελλάδα χωρίς καμία δυνατότητα να επιλέξουν πού θα πάνε και χωρίς να λαμβάνεται μέριμνα ώστε οι οικογένειες να μην μετακινηθούν μακρύτερα από άλλα μέλη της ευρύτερης οικογένειας τους.
Η Setareh * είναι από το Αφγανιστάν και μεταφέρθηκε στην Κόρινθο από την Μόρια στην Λέσβο. Ζει στο κέντρο της Κορίνθου με το σύζυγό του και τρία μικρά παιδιά τους. Η Setareh υποφέρει από προβλήματα ψυχικής υγείας λόγω της βίας που έζησε κατά τον πρώτο γάμο της και κατόπιν λόγω των τραυματικών γεγονότων στην Μόρια όταν χρειάστηκε να ρίξει τα παιδιά της από το παράθυρο ενός κοντέινερ για να τα σώσει από την πυρκαγιά που ξέσπασε στις 29 Σεπτεμβρίου. Η συνέντευξη της για το άσυλο έχει προγραμματιστεί σε ένα χρόνο. Μας είπε: “Χρειάζομαι ψυχολογική υποστήριξη. Έχουμε περάσει πολλά. Πρέπει να είμαι μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά μου στην Αθήνα, αλλά δεν ξέρω πού θα μας στείλουν. Ίσως τα ονόματά μας να βρίσκονται στην επόμενη λίστα. Σου ανακοινώνουν ότι φεύγεις μόλις μία ώρα πριν από την αναχώρηση του λεωφορείου. Σου λένε το όνομα του καταυλισμού, αλλά όχι πόσο μακριά είναι. Εάν την απορρίψεις (την μεταφορά), σου λένε ότι το όνομά σου βγαίνει από την λίστα των μεταφορών. Δεν μπορώ να πάω μακριά από την οικογένειά μου – τη μητέρα και τα αδέλφια μου. Τους χρειάζομαι και με χρειάζονται. “
Απομάκρυνση χωρίς τη θέλησή τους από την Αθήνα
Τον Σεπτέμβριο μετά από επαναλαμβανόμενες αστυνομικές επιδρομές σε έξι καταλήψεις που στέγαζαν πρόσφυγες στην Αθήνα, εκδιώχθηκαν περισσότεροι από 500 πρόσφυγες, συμπεριλαμβανομένων οικογενειών με παιδιά σχολικής ηλικίας και ανθρώπων με προβλήματα ψυχικής υγείας ή χρόνιες παθήσεις που χρήζουν θεραπείας. Πολλοί από αυτούς μεταφέρθηκαν από τις Αρχές στο κέντρο προσφύγων στο Σχιστό και στη συνέχεια στο κέντρο προσφύγων στην Κόρινθο από όπου αποχώρησαν την ίδια μέρα αναζητώντας εναλλακτικές λύσεις στέγασης. Εκείνοι που έμειναν περιμένουν να τους δοθεί στέγαση κάπου αλλού στην ηπειρωτική Ελλάδα και ελπίζουν να επιστρέψουν σε ένα διαμέρισμα ή σε κάποιο κέντρο προσφύγων στην Αθήνα. Οι πρόσφυγες περιέγραψαν πως τα παιδιά τους σταμάτησαν το σχολείο και πώς αναγκάστηκαν να παύσουν την λήψη ιατρικής και ψυχικής μέριμνας που λάμβαναν. Μας είπαν ότι η μετάβαση στην Αθήνα είναι δαπανηρή για να συνεχίσουν τη θεραπεία τους. Τα παιδιά του κέντρου προσφύγων δεν έχουν ακόμη πρόσβαση στο σχολείο. Μεταξύ εκείνων που εκδιώχθηκαν από τις καταλήψεις των προσφύγων υπήρχαν επίσης άτομα που είχαν στην κατοχή τους μόνο αστυνομικά σημειώματα, έχοντας φθάσει πρόσφατα από τα χερσαία σύνορα και βρίσκονται σε αναμονή για καταγραφή του αιτήματος ασύλου τους.
Η Parvaneh * είναι από το Αφγανιστάν και ζει στο κέντρο προσφύγων με το σύζυγό της και δύο αγόρια σχολικής ηλικίας. Η Parvaneh και η οικογένειά της μεταφέρθηκαν στην Κόρινθο από την αστυνομία μετά την έξωση από κατάληψη που φιλοξενούσε πρόσφυγες στην Αθήνα. Κατά συνέπεια τα παιδιά της Parvaneh αναγκάστηκαν να σταματήσουν να πηγαίνουν στο σχολείο όπου παρακολουθούσαν μαθήματα επί ένα χρόνο. Η ίδια και ο σύζυγός της αναγκάστηκαν να σταματήσουν την παρακολούθηση θεραπείας ψυχικής υγείας, καθώς θα έπρεπε να πληρώσουν 18 ευρώ για εισιτήριο μετ’ επιστροφής. Οι δύο γονείς υποφέρουν από σοβαρό τραύμα στην πατρίδα τους μετά την απώλεια μελών της οικογένειας τους και ο σύζυγος έχει υποστεί βασανιστήρια. Η Parvaneh μας είπε: “Ήταν 5 τα ξημερώματα … Ένα αγόρι έτρεξε φωνάζοντας: «Ήρθε η αστυνομία!» Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι η αστυνομία χτυπούσε με τα γκλομπ τις πόρτες μας και το παιδί μου ξύπνησε έντρομο. Άφησα τα πάντα πίσω για να μπορώ να βοηθήσω τα παιδιά μου και τον άρρωστο σύζυγό μου. Ο μικρότερος γιος μου έπεσε κάτω και άρχισε να κλαίει. Μέσα στο λεωφορείο, απελπίστηκα κι άρχισα να κλαίω. Από τότε αισθάνομαι πόνο στην καρδιά μου και δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Όταν ήρθαμε εδώ, δεν κατάλαβα πόσο μακριά ήμασταν από την Αθήνα. Οι περισσότεροι από τους άλλους έφυγαν από το κέντρο αμέσως, αλλά εμείς δεν είχαμε κάπου αλλού να ζητήσουμε για βοήθεια. … Τη μέρα που έγιναν οι καυγάδες, κλείδωσα την οικογένειά μου μέσα στο δωμάτιο μας και στάθηκα πίσω από την πόρτα. Ο άνδρας μου ξύπνησε από την φασαρία. Από τότε λόγω του άγχους δεν ακούει από το ένα αυτί. Ο μεγαλύτερος γιος μας είναι 10 χρονών. Μας λέει ότι θέλει να μεγαλώσει γρήγορα και να γίνει δυνατός για να μας προστατεύει. Αλλά πιο πολύ απ ‘όλα, θέλει να επιστρέψει στο σχολείο. “
Οι συνθήκες διαβίωσης επιδεινώνουν την ψυχική και σωματική υγεία των προσφύγων
Όσοι μας μίλησαν ανέφεραν τραυματικές εμπειρίες στην χώρα καταγωγής τους, στη διαδρομή προς την Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα. Από τότε που έφθασαν στην Ελλάδα, ήρθαν αντιμέτωποι με απάνθρωπες συνθήκες στα κάμπ των νησιών του Αιγαίου, έμειναν άστεγοι σε πόλεις της Ελλάδας, εκδιώχθηκαν από καταλήψεις ή /και συνελήφθησαν. Είδαν ανθρώπους να πεθαίνουν, επιβίωσαν από φωτιές και συγκρούσεις. Οι ίδιοι αισθάνονται ότι η ψυχική τους υγεία έχει επιδεινωθεί περισσότερο από τότε που έφθασαν στο κέντρο της Κορίνθου λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης, της περιθωριοποίησης που βιώνουν και της έλλειψης εκπαιδευτικών και ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων. Αισθάνονται ότι είναι εγκαταλελειμμένοι ότι δεν ενημερώνονται επαρκώς για τις νομικές διαδικασίες και τα δικαιώματά ή δυνατότητες τους και νιώθουν ακόμη και σε κίνδυνο.
Η Husnia * από το Αφγανιστάν ζει στο κέντρο προσφύγων με τα δύο παιδιά της και την άρρωστη μητέρα της. Η οικογένεια μεταφέρθηκε στο κέντρο από την Μόρια. Η μονογονεϊκή μητέρα φοβάται ότι σύντομα θα μείνει άστεγη καθώς η προθεσμία διαμονής τους στο κέντρο εκπνέει μετά την αναγνώριση τους ως πρόσφυγες έξη μήνες νωρίτερα: “Η μητέρα μου έλαβε άσυλο πρώτη πριν από έξι μήνες. Τρεις μήνες αργότερα πήρε άσυλο η οικογένειά μου. Η οικογένεια των αδελφών μου εξακολουθεί να περιμένει τη συνέντευξη τους. Δεν έχουμε λάβει ακόμα την άδεια παραμονή μας. Ο χρόνος τελειώνει. Όταν θα φτάσουμε σε άλλο καταυλισμό, θα έχουμε μόνο λίγες μέρες μέχρι να ολοκληρωθούν οι έξι μήνες που μας παρείχαν στέγαση. Φοβόμαστε ότι θα σκορπιστούμε σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας καθώς η διαδικασία καθενός βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο. Η ψυχική υγεία της μητέρας μου και της συζύγου του αδελφού μου έχει επιδεινωθεί τραγικά εδώ. Η μητέρα μου υποφέρει από μετατραυματική διαταραχή άγχους και κατάθλιψη. Εδώ δεν έχει πρόσβαση σε θεραπεία. Είμαι μόνη με τα παιδιά μου. Δεν μπορώ να φροντίσω τη μητέρα μου αν μας χωρίσουν από την οικογένεια του αδελφού μου. Θα ήταν μαζί του, αλλά εκείνη έχει πάρει άσυλο ενώ ο αδερφός μου περιμένει ακόμα τη συνέντευξή του για το άσυλο. “
“Αυτή είναι η κατάσταση μέσα στην μεγάλη σκηνή (rub hall) νωρίς το βράδυ, όταν λόγω μίας ακόμη διακοπής ηλεκτρικού ρεύματος έσβησαν όλα τα φώτα.” “
