«Όταν ήρθαν οι Ταλιμπάν, μας πήραν ακόμα και το δικαίωμα να αναπνέουμε»

Για τους Ταλιμπάν, οι γυναίκες δεν είναι παρά αντικείμενα – προς χρήση, κατάχρηση και απόρριψη. Στα μάτια τους, δεν έχουμε καμία αξία. Πιστεύουν ότι οι γυναίκες υπάρχουν μόνο για να κάνουν τους άνδρες ευτυχισμένους και να γεννούν παιδιά. Μια γυναίκα δεν έχει κανένα δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, κανένα δικαίωμα να πει έστω και μια λέξη εναντίον αυτής της καταπίεσης.

Όταν γεννιόμαστε, ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο με εγγενή δικαιώματα που κανείς δεν θα έπρεπε να μπορεί να μας στερήσει. Όπως το δικαίωμα να αναπνέουμε, σωστά; Ωστόσο, όταν οι Ταλιμπάν ήρθαν στην εξουσία, θέλησαν να μας στερήσουν ακόμη και αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα. Είπαν: Μην αναπνέετε πια. Μας φίμωσαν, μας κλείδωσαν μέσα και μας κατέπνιξαν. Ήμασταν περιορισμένες μέσα στα σπίτια μας, μας απαγορευόταν να πάμε στο πάρκο, στο σχολείο ή ακόμα και σε μια τάξη. Τα πρόσωπά μας έπρεπε να είναι καλυμμένα, τα ρούχα μας έπρεπε να είναι μαύρα. Δεν μπορούσαμε ποτέ να βγούμε έξω χωρίς να είμαστε μαζί με έναν άνδρα συγγενή. Το ίδιο το μέρος που θα έπρεπε να μας προσφέρει ασφάλεια, το σπίτι μας, έγινε φυλακή.

Εγώ, όπως και πολλές άλλες και άλλοι της γενιάς μου, είχα όνειρα. Μετά ήρθαν οι Ταλιμπάν και έκλεψαν ακόμα και αυτή την ελάχιστη ελπίδα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που επέστρεψαν στην εξουσία. Ξύπνησα και είδα τις ειδήσεις. Ήμουν σοκαρισμένη. Έμεινα σπίτι και παρακολούθησα τις ειδήσεις, μη μπορώντας ακόμα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε. Την επόμενη μέρα, βγήκα έξω για να το δω με τα μάτια μου. Όταν τους είδα στους δρόμους, με τα μακριά μαλλιά και τα όπλα τους, έκλαψα. Ο χρόνος έμοιαζε να έχει παγώσει. Ένιωσα σαν να είχα πέσει από μεγάλο ύψος και να είχα γίνει κομμάτια. Ένιωσα απελπισμένη. Μέχρι τη μέρα που βγήκαμε στους δρόμους. Εκείνη τη μέρα απέκτησα μια σπίθα δύναμης. Ήταν μια υπενθύμιση ότι ήμουν άνθρωπος.

Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι οι Ταλιμπάν θα παραμείνουν στην εξουσία επ’ αόριστον. Η γενιά μου πήγε στο σχολείο και σπούδασε στο πανεπιστήμιο. Είχαμε όνειρα. Ανησυχώ για το τι θα συμβεί αν παραμείνουν στην εξουσία. Στο Αφγανιστάν, τα ποιήματα, το τραγούδι, ο χορός, τα λυμένα μαλλιά, τα πολύχρωμα ρούχα, τα βαμμένα νύχια, όλα αυτά απαγορεύονται για τα κορίτσια. Ανησυχώ ότι δεν θα ξαναδούμε ποτέ ένα κορίτσι να φοράει ένα κόκκινο φόρεμα, να περπατάει με τα μαλλιά της λυμένα, να χαμογελάει, να είναι ευτυχισμένη. Δεν θα γνωρίζουν πώς νιώθεις όταν σου δίνουν ένα λουλούδι, πώς είναι να νιώθεις αγάπη και στοργή, ζωή. Δεν θα υπάρχει κανένα κορίτσι που να κυνηγάει τους δικούς της στόχους στη ζωή, ή ακόμα και να αγοράζει απλά ένα μπουφάν με σχέδιο λουλουδιών. Η επόμενη γενιά κοριτσιών, που είναι τώρα 10-15 ετών, θα μεγαλώσει χωρίς καν την ανάμνηση της ελπίδας.

Ονειρεύομαι να επιστρέψω στην πατρίδα μου μια μέρα, για να ζήσω εκεί ειρηνικά. Για τα κορίτσια του Αφγανιστάν, εκείνα που τώρα κλαίνε όταν κοιτάζουν τις σχολικές τους στολές, ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου οι πόρτες των σχολείων θα ανοίξουν ξανά γι’ αυτά.

Έκανα τα πάντα για να βοηθήσω αυτά τα κορίτσια όταν ήμουν εκεί. Τους δίδασκα κρυφά, τους έφερνα μολύβια και βιβλία στα κλεφτά. Στο τέλος αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τη χώρα μου εξαιτίας αυτού. Τους είπα: «Μην εγκαταλείψετε. Συνεχίστε να σπουδάζετε. Μη σταματήσετε ποτέ να αγαπάτε τα χρώματα της ζωής, τα λουλούδια, την ομορφιά σας και βρείτε κάτι που θα σας δώσει ελπίδα ξανά».

Στις αδερφές μου, γυναίκες και κορίτσια, λέω τώρα ξανά: «Η ελπίδα είναι το μόνο που δεν μπορούν να σας πάρουν. Κρατηθείτε από αυτήν. Θα σας κρατήσει ζωντανές. Οι σκοτεινές μέρες θα τελειώσουν. Θα έρθουν φωτεινές μέρες. Ο ήλιος θα ανατείλει ξανά. Τα αστέρια θα λάμψουν, και εμείς θα γίνουμε πιο δυνατές. Εμείς, οι γυναίκες, θα τα καταφέρουμε. Κανείς δεν έχει τη δύναμη να μας λυγίσει.»

Η μεγαλύτερη δύναμη των Αφγανών γυναικών πίσω στην πατρίδα έγκειται στην αντοχή τους, στην ικανότητά τους να περιμένουν τον κόσμο να δει τι συμβαίνει και να υψώσει τη φωνή του για να υποστηρίξει τον αγώνα τους.

Εμείς οι γυναίκες είμαστε δυνατές. Έχουμε υπομείνει το αφόρητο και έχουμε επιβιώσει από το αδιανόητο. Η μεγαλύτερη δύναμή μας είναι ότι πιστεύουμε ότι κάθε σκοτεινή νύχτα τη διαδέχεται μια φωτεινή μέρα. Ο ουρανός θα είναι και πάλι γεμάτος αστέρια. Το επόμενο πρωί θα έρθει και ο ήλιος θα ανατείλει. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε!

Setara*