Τελευταίο αντίο στα θύματα του πολύνεκρου ναυαγίου της Λέσβου της 3ης Απριλίου που παρέμεναν άταφα
Το Σάββατο 12 Ιουλίου 2025, στο νεκροταφείο για τους πρόσφυγες του Κάτω Τρίτους στη Λέσβο, τελέστηκαν οι τελευταίες ταφές των θυμάτων του πρόσφατου πολύνεκρου ναυαγίου της 3ης Απριλίου 2025 ανοιχτά της Συκαμνιάς Λέσβου: μιας 23χρονης γυναίκας και του αγοριού της δυόμιση ετών. Παράλληλα, έγινε η ταφή και ενός ακόμα παιδιού που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ και είναι θύμα, προφανώς, αλλου τραγικού περιστατικού.
Οι οικογένειες των θυμάτων και μέλη της κοινότητας του προσφυγικού καμπ στο Μαυροβούνι ήταν εκεί για να τους αποχαιρετήσουν. Πρόσφυγες, φίλοι/ες και συγγενείς ετοίμασαν οι ίδιοι/ες τους τάφους, σκάβοντας με τα χέρια τους, τίμησαν τους νεκρούς και αποχαιρέτησαν τους δικούς τους ανθρώπους με τα δικά τους έθιμα και τελετουργικό.
Το ναυάγιο της 3ης Απριλίου κόστισε τη ζωή σε επτά ανθρώπους (τρεις γυναίκες, τρία παιδιά και έναν άντρα) και άφησε πίσω του ένα κορίτσι αγνοούμενο. Όλες οι οικογένειες που επέζησαν έχασαν μέλη τους.
Η RSA, με περισσότερα από 10 χρόνια σχετικής εμπειρίας, έχει αναλάβει την εκπροσώπηση των περισσότερων επιζώντων και όλων των οικογενειών των θυμάτων αυτού του ναυαγίου.
Απαιτήθηκαν περισσότερο από τρεις μήνες συστηματικής δουλειάς, συνεννοήσεων και επικοινωνιών με το Λιμενικό, την Ιατροδικαστική Υπηρεσία, το Ληξιαρχείο και τον Δήμο για την ολοκλήρωση όλων των διαδικασιών αναγνώρισης/ ταυτοποίησης των νεκρών και την τακτοποίηση όλων των εκκρεμοτήτων για τα διαδικαστικά της ταφής. Μία διαδικασία που θα έπρεπε να γίνεται αυτοματοποιημένα και σε εύλογο χρονικό διάστημα χωρίς την ανάγκη παρεμβάσεων από τη νομική μας ομάδα.
Όπως σημειώνει η Έφη Λατσούδη, κοινωνική επιστήμονας στην RSA που ήταν παρούσα στις κηδείες: «Οι λέξεις χάνουν την σημασία τους σε αυτό τον τόπο και χρόνο του δράματος. Οι πολιτικές που σκοτώνουν στα σύνορα έχουν ένα πολύ βαρύ τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και σε ανείπωτο πόνο. Αφήνουν πίσω τους ένα συλλογικό τραύμα, που κουβαλάμε όλες και όλοι μας. Το ζήτημα δεν είναι μόνο να στεκόμαστε δίπλα στις οικογένειες την ώρα που θάβουν τους ανθρώπους τους. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς για να σταματήσουμε να θάβουμε ανθρώπους.»
