Πρόσβαση των δικαιούχων διεθνούς προστασίας σε δικαιολογητικά έγγραφα και κοινωνικά δικαιώματα

Έφυγα από την Ελλάδα γιατί φοβόμουν. Είμαι μία γυναίκα μόνη. Στον καταυλισμό όπου έμενα, συνέβαιναν καυγάδες και άλλα άσχημα πράγματα. Δεν ένιωθα ασφαλής. Φοβόμουν τους άντρες. Οι αδελφές μου ήταν όλες στη Γερμανία. Ήθελα να είμαι με την οικογένειά μου.

Στη Γερμανία, μία μέρα ήρθε η αστυνομία στον καταυλισμό όπου έμενα. Μου είπαν ότι έπρεπε να γυρίσω στην Ελλάδα. Ήμουν απελπισμένη και φοβισμένη. Είπα: «Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω, δεν έχω τίποτα εκεί, θα είμαι στους δρόμους». Τους παρακάλεσα να με αφήσουν να μιλήσω με την αδελφή μου και να την ενημερώσω. Μου είπαν ότι δεν γινόταν. Πανικοβλήθηκα και μετά λιποθύμησα. Μου έριξαν νερό στο πρόσωπο. Μετά μου έβαλαν χειροπέδες, μου πήραν τα πόδια και το κεφάλι και με έβαλαν σε ένα αστυνομικό όχημα. Έκλαιγα και ούρλιαζα και με χτύπησαν. Με πήγαν σε μία φυλακή, όπου ήμουν μόνη σε ένα κελί. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Με έβαλαν σε ένα κρεβάτι και με είχαν δεμένη όλη τη νύχτα. Πάνω από ένα μήνα και δύο βδομάδες ήμουν φυλακισμένη χωρίς να έχω διαπράξει κανένα έγκλημα. Προσπάθησα πολλές φορές να αυτοτραυματιστώ και να δώσω τέλος στη ζωή μου. Αλλά δεν με άφησαν. Δεν είχα πια ελπίδα.

Την ημέρα που απελάθηκα στην Ελλάδα, ταξίδευαν μαζί μου δύο αστυνομικοί. Ήμουν δεμένη με χειροπέδες. Στο αεροδρόμιο, με πήγαν στο αστυνομικό τμήμα. Πανικοβλήθηκα. Νόμιζα ότι θα με έβαζαν πάλι σε κράτηση. Δεν καταλάβαινα τι έλεγαν. Μου έδωσαν ένα χαρτί και μου έδειξαν την πόρτα. Κατάλαβα μόνο: «Φύγε». Στεκόμουν μία ώρα στον αυτοκινητόδρομο. Πάνω ουρανός, κάτω γη και εγώ μόνη. Δεν ήξερα πού να πάω και τί να κάνω. Πήρα την αδελφή μου στη Γερμανία. Μου είπε να πάω στο κέντρο. Πήγα στη Βικτώρια με ταξί. Ένιωσα μόνο φόβο και μοναξιά, ήμουν σοκαρισμένη. Πίστευα ότι θα συλληφθώ και θα κρατηθώ. Μέχρι σήμερα έχω εφιάλτες, βλέπω την αστυνομία και τη φυλακή. Το σώμα μου έτρεμε και το στόμα μου ήταν ξερό. Ο φόβος κυριεύει τη ζωή μου και δεν μπορώ καν να σκεφτώ αυτό που ο κόσμος αποκαλεί ζωή ή μέλλον.

Έφυγα από την Ελλάδα γιατί ήμουν μικρός, μόνος, χωρίς σπίτι και χωρίς βοήθεια. Η Υπηρεσία Ασύλου μου είχε πει ότι θα με έπαιρνε τηλέφωνο, αλλά δεν με πήρε ποτέ. Δεν είχα μέλλον. Τα αδέλφια μου στη Γερμανία μου έλεγαν: «Έλα σε εμάς, θα σε βοηθήσουμε». Γι’αυτό πήγα στην οικογένειά μου.

Ένα πρωί, η αστυνομία μπήκε στο σπίτι μου στη Γερμανία. Είπαν ότι έπρεπε να γυρίσω στην Ελλάδα. Ένιωσα το σώμα μου να καίει σαν σε πυρετό. Με πήγαν στο νοσοκομείο και έμεινα εκεί μερικές ώρες. Μετά με πήγαν σε μία φυλακή. Έμεινα τρεις μέρες εκεί. Είπα στην αστυνομία ότι δεν έχω κανέναν και τίποτα για να γυρίσω στην Ελλάδα, αλλά έλεγαν ότι έπρεπε. Ξεκίνησα απεργία πείνας, Παρ’όλα αυτά, κατέληξα σε ένα αεροπλάνο. Έστειλαν έναν γιατρό να με συνοδεύσει.

Στην Αθήνα μου ζήτησαν τα χαρτιά μου. Τους είπα ότι δεν είχα τίποτα. Μου είπαν απλώς να φύγω. Δεν μου έδωσαν ούτε πληροφορίες, ούτε χαρτιά, τίποτα. Έγραψα στο Facebook ότι είμαι νέος στην Αθήνα, επιστραφείς από τη Γερμανία και ότι δεν είχα μέρος να μείνω. Ένας άνδρας επικοινώνησε μαζί μου και μου είπε ότι μπορούσα να μείνω στο σπίτι του. Φοβήθηκα. Δεν τον γνώριζα. Αλλά δεν είχα επιλογή. Εν τέλει ήταν καλός και είπε ότι μπορούσα να μείνω στο διαμέρισμά του για 2-3 μέρες. Έμεναν πολλοί άλλοι εκεί, αλλά ήταν καλύτερα από τον δρόμο. Φοβόμουν, ένιωθα χαμένος και εκτεθειμένος σε κάθε λογής ανθρώπους. Μέχρι σήμερα είμαι αγχωμένος, φοβισμένος και μόνος. Είναι τόσο δύσκολο να είσαι εδώ. Προσπαθώ να ανανεώσω τα χαρτιά μου. Προσπαθώ να βρω βοήθεια. Είναι το μόνο που κάνω από τότε που βρέθηκα πάλι στην Ελλάδα. Να βρω φαγητό, να βρω ένα μέρος να κοιμηθώ, να βρω δουλειά. Είμαι ένας νέος άνθρωπος που έχει όρεξη να σπουδάσει και να δουλέψει. Εδώ όμως, δεν είμαι κανένας και δεν έχω τίποτα. Ούτε σπίτι, ούτε χαρτιά, ούτε λεφτά, ούτε οικογένεια, ούτε μέλλον – μόνο ζω από τη μία μέρα στην άλλη.